EDEBİYAT YILDIZLARİ

“ Çevremizdeki yaşamları incelerken önemli bir detayı gözlemledik. Robotların dünyayı ele geçirmesinden korkarken robota dönüştüğümüzü fark etmemişiz. Robotlar bilgi öğrenebiliyor, konuşabiliyor, olaylara tepki verebiliyor, spor yapabiliyor, yemek yapabiliyor. Biz de bunların hepsini yapabiliyoruz. Peki bizi robotlardan ayıran özelliğimiz nedir? İşte günümüzde bu soruyu yanıtlamak oldukça zor. İnsanı insan yapan düşüncesidir, duygusudur. İnsanları robotlardan ayıran, bu düşünce ve duyguların aktarılma şeklidir. Hisler ve fikirler; bazen bir tuvalde, bir halının işlemesinde, bir şiirin dizesinde, bir caminin kapısında, bazen de bir sazın tellerinde saklıdır. Şimdiyse ne duygu aktarmaya çalışıyoruz ne de çalıştığımızda özgün ve düzgün bir aktarım yapıyoruz. Tuğlalarımız tek renk ve dikdörtgen, halılarımız fabrika ürünü, resimlerimiz yapay zekayla, türkülerimiz de yok hafızalarımızda hatta mektup bile bir şey ifade etmemiş insanımıza. Şu açıdan düşünelim; estetik tuğlalar, halılar, resimler zahmetli ve maliyetli geliyor olabilir.

Ancak “edebiyat” bir kâğıt bir kalem istiyor sadece. Kalem, kâğıda değdiği an yaşamın anlamını anlatır. Mürekkebin bıraktığı her iz, düşünce dünyalarının kapılarının anahtarıdır. Evrensel olmanın, insan olmanın ilk ve belki de en büyük adımıdır “edebiyat”. Bu yüzden yeniden insan olduğumuzu hissetmek için “edebiyat” tekrar canlandırılmalıdır. Eskiden hükümdarlar da halk da sanatı önemsemiştir, diri tutmak için çabalamıştır. Sanat icra etmek büyük bir saygıyı beraberinde getirmiş; sanatçılar toplum içinde hatırlanmış, ödüllendirilmiştir. Bizlerse ne şimdiki yazarları, ressamları tanıyoruz ne de nitelikli eser arıyoruz. Yaşamımızın sanat anlayışı gitgide basitleşiyor. Bu basitleşmeye bağlı olarak sanat yaşam tarzımızı etkiliyor. Benimsediğimiz minimalist yaşam tarzı fiziki olarak aynı kalabilir. Ancak bu yaşam tarzı “edebiyat” sanatı için geçerli olmamalıdır. Bulunduğu dönem fark etmeksizin her neslin edebiyata sahip çıkması gerekir. İster savaş olsun ister barış, kalem ele alınmalı ve bırakılmamalıdır. Çünkü edebiyat bir haykırıştır, kutlamadır, ağlamadır, yastır, bayramdır, ilahidir, ninnidir, bir masal ve bir romandır. Sessiz kalan toplumlar bir süre sonra sesini de unutur konuşmayı da. Tarih sahnesinden sessizce ayrılır edebiyatsız toplum; nereden geldiğini ve nereye gideceğini bilmeden, düşünemeden.”